Likovna izložba: Iz malog mozga - Aleksandar Botić

LIKOVNA IZLOŽBA: IZ MALOG MOZGA - ALEKSANDAR BOTIĆ U petak, 27. februara 2015. godine sa početkom u 20 časova u Galeriji Omladinskog kluba “Skladište” Fondacije “Danilo Kiš” biće otvorena Izložba grafika i crteža malog formata: “Iz malog mozga” akademskog grafičara Aleksandra Botića. Izložbu će otvoriti Jasmina Jovančić Vidaković, akademska grafičarka. Ulaz je slobodan. Aleksandar Botić je rođen 1972. godine u Subotici. Diplomirao je na Akademiji umetnosti u Novom Sadu 1996. godine. Postdiplomske studije grafike na novosadskoj Akademiji umetnosti završio je 2002. godine kod profesora Živka Đaka. Član je Udruženja likovnih umetnika Vojvodine. Samostalno je izlagao deset puta u Novom Sadu, Beogradu, Subotici, na Novom Beogradu, u Pančevu i Kraljevu. Izlagao je na više od 100 kolektivnih izložbi u zemlji i u inostranstvu (Francuska, Kanada, Bugarska, Češka, Hrvatska, Crna Gora, BiH). VIZUELNO DISTORZIRANA SUŠTINA: GRAFIKE ALEKSANDRA BOTIĆA Grafičar Aleksandar Botić jedan je od najprepoznatljivijih na savremenoj umetničkoj sceni u Srbiji. Njegov rad već godinama čvrsto je usidren u nekolicinu svedenih oblika, gotovo apstraktnih i krajnje likovno redukovanih formi. Sasvim specifičan izraz ovog grafičara sadržan je i u njegovoj težnji ka zanatskom savršenstvu i tehničkoj besprekornosti. Ovih nekoliko nabrojanih komponenti umetničkog rada, ma koliko važnih, odavno već ne mogu da posluže kao valjan razlog da likovna kritika obrati pažnju na nekog umetnika. One, svakako, jesu početak, ali ne smeju da budu i krajnji domet nečije umetnosti. I, kada su u pitanju Botićevi radovi, zaista se radi samo o početku, o iniciranju retinalnog kontakta sa posmatračem. Značenje Botićevih svedenih „grafičkih crteža“ uvek se (i ipak) nalazi na jednom drugom mestu, u području misaonog. Njegova umetnička pažnja usmerena je na podsticaje iz realnosti koju živi, u stvari koju preživljava svako od nas. Ilustrujući određene fenomene, skicirajući neke veoma poznate priče, često se čak i poigravajući sa stereotipima, Botić u svoje grafike, na granici apstraktnog, uvodi sasvim realne, skoro životne elemente, sadržane prevashodno u nazivima kojima imenuje svoje radove. Ponekad duhoviti nazivi u sadejstvu sa likovnim oblicima stvaraju sasvim specifičnu atmosferu koja posmatrača angažuje u potpunosti: njegovo oko prati linije „grafičkog crteža“, dok njegov um odgoneta vezu prikazanog i sugerisanog, odnosno imenovanog. Samo prateći taj celoviti utisak moguće je sagledati srž Botićevih radova – oni su otisak realnosti, modifikovan tek toliko da iz svoje pojavnosti izostave svaki višak i odbace sva nataložena zamagljenja suštine. Zapravo, oni su promišljeno vizuelno distorzirana suština, bez značenjskih iskrivljenja. Nela Tonković