Razbijanje iluzija (Pozorišna kritika)
Tekst „Više od terapije" Kristofera Djuranga je farsičan, lagan i fluidno razigran prikaz lutanja, gubljenja i pronalaženja u muško-ženskim odnosima. Polazeći od ove komedije, rediteljka Olivera Đorđević je ostvarila kompaktnu, scenski uzbudljivu, multižanrovsku predstavu u koju su, pored delova iz Djurangovog teksta, uključene lične ispovesti glumaca, tekstovi inspirisani časopisima tipa „Cosmopolitan" ili „Men's health", kao ibrojni songovi. Ovim dramaturško-rediteljskim postupkom je u ogromnoj meri usložnjen idejni korpus predstave, znatno su produbljene i nadgrađene ideje inicijalnog teksta, mnogo se dobilo na dinamičnosti i životnosti radnje.
Segmenti Djurangovog teksta izvode se ujednačeno maniristički, izoštreno groteskno, negde blisko montipajtonovskoj estetici što jasno uspostavlja apsurdna značenja prema likovima i zapletu. Imre-Elek Mikeš igra Brusa, infantilnog, neumereno stidljivog i preosetljivog biseksualca koji očajnički traži stabilnu emotivnu vezu. Andrea Erdelj nastupa u ulozi malo homofobične, krajnje nepoverljive i suzdržane Prudens koja se zbližava sa Brusom. Marta Bereš, takođe vrlo plastičnoigra Brusovog neurotičnog psihijatra Šarlot a nadahnuto je postavljen i lik Prudensinog histeričnog psihijatra Stjuarta (Čaba Ralbovski).
Izvođenje Djurangovog teksta prekida se dramaturški opravdanimscenama u kojima glumci izlaze iz svojih likova i nesputano govore o ličnim iskustvima na polju emotivno-seksualnih odnosa, kopajući po podrumima bolnih sećanja, usamljenosti, strahova, skrivenih čežnji. Za razliku od veoma artificijalne inscenacije Djurangovog teksta, glumci ovde nastupaju neposredno i direktno, pleneći svojom provokativnom iskrenošću. Zbog stalnog napuštanja iluzije u igri, može se reći da je predstava „Terapija" brehtovskog opredeljenja (u strukturalnom, ne i u političkom smislu). Izvođači razbijaju iluziju, na različite načine, ukidajući tako pasivni status gledalaca. Osim što često ulaze i izlaze iz svojih likova, oni najavljuju scene iz Djurangovog teksta, ističući i njihove naslove, ulaze u direktnu komunikaciju sa publikom itd., što su sve brehtovski postupci koji podstiču aktivnije uključivanje publike u proces recepcije predstave.
Naglašeni su konflikti i tenzije između nestajanja stabilnosti u odnosima između polova i istovremene želje za kontinuiranim zajedništvom. Ta potreba za uspostavljanjem bliskije komunikacije posebno nežno i nostalgično se izražava putem brojnih songova koje glumci grupno izvode, u formi a cappella ili karaoka (pesme grupa „Snow Patrol", „Fool's Garden" itd.). Muzika ima funkciju kohezije između likova ali je, takođe, i oblik njihovog, ličnog, emotivnog utočišta, eskapizma, kao i artikulacije težnji ka emotivno punijim životima. Stilizovan, pop-art izgled scene podržava opštu ambivalentnost značenja, u smislu toga da se u predstavi na različite načine paralelno prihvataju ali i kritički preispituju fenomeni popularne kulture (scenografija Marija Kalabić, kostim Mirna Ilić). Na primer, na video bimu se prikazuju različiti crteži, fotografije i video sekvence koji upotpunjuju i komentarišu radnju na jedan pseudopatetičan način; u isto vreme su pomalo sladunjavi, ali i suptilno ironično odmaknuti od te zašećerenosti (video materijal Antal Erdudac).
Predstava „Terapija" Olivere Đorđević nesvakidašnje je zabavna, aktuelna i nestašno komična, zbog ogoljene iskrenosti u izražavanju različitih aspekata šizoidnosti savremenih muško-ženskih odnosa. U okolnostima sveprožimajuće tehnologizacije, globalizacije i fragmentacije, koje rasparčavaju subjekte i lome naše krhke identitete, ljubav se, ipak, ukazuje kao konstanta. Iako strašno fražilna i eluzivna, ona je, izgleda, istovremeno i neuništiva, apsolut u svetu relativizma.
