Sutra otvaranje izložbe "Genetički inženjering"
Projekat beogradskog umetnika Bojana Radojčića, Genetički inženjering nastoji da ukaže na simboličko nasilje kojim su dominirajuće političke elite stvarale nevidljive, sekundarne žrtve u okviru post-jugoslovenskog društva. Izložba se sastoji od velikih kompozicija sastavljenih od crteža u tehnici ugljena na stranicama knjiga.
Izložbu je priredila Savremena galerija Subotica. Njenu realizaciju podržali su Ministarstvo kulture i informisanja Republike Srbije i Grad Subotica. Kustos izložbe je Nela Tonković, autor vizuelnog identiteta izložbe je dizajn tim Refresh.
GENETIČKI INŽENJERING
Genetički inženjering (tehnologija rekombinovane DNK) obuhvata metode veštačkog obrazovanja novih kombinacija naslednog materijala. Time se dobija organizam sa drugačijom kombinacijom gena, čija se DNK naziva hibridna (rekombinovana) i u prirodi se normalno nikada ne nalazi.
‘Genetički inženjering’ – nedvosmisleno naučni termin koji asocira na detaljno i racionalno promišljanje, istraživanje i laboratorijsko testiranje – je u ovom radu simbolički upotrebljen u svrhu pronicanja u naizgled sekundarne aktivnosti kojima su srpske post-jugoslovenske elite sprovodile promenu državne ideologije, permanentno menjajući „genetički kod“ Jugoslovena srpske nacionalnosti.
Društvena mobilnost koju je stimulisalo jugoslovensko obrazovanje i progresivne kulturne i radne politike učinilo je da su brojna deca nepismenih i neobrazovanih roditelja nakon Drugog svetskog rata kreirala novu, progresivnu i rastuću klasu Jugoslovena koju je odlikovala solidarnost, internacionalnost i nad-nacionalnost. Raspadom Jugoslavije, upravo ta klasa, kao najranjivija, našla se na najžešćoj meti vaskrslih konzervativnih i religijskih elita. Simboličko, tj. nevidljivo nasilje post-jugoslovenskog društva se zasigurno ogleda u obnavljanju nacionalizma i religijskog tradicionalizma svojstvenih tim elitama koje je socijalistička Jugoslavija privremeno eliminisala. Elitama kojima ni u jednom trenutku njihove vladavine, simbolički posmatrano, nisu trebala deca koja će raditi uz pomoć svih pet prstiju, već najviše tri.
Izložba Genetički inženjering tako ukazuje na ono nevidljivo nasilje zahvaljujući kojem se, u Burdjeovskom smislu, dominirajuće političke i intelektualne elite reprodukuju, stvarajući nevidljive, tj. sekundarne žrtve u okviru društva kojim upravljaju. Danas, nakon dve i po decenije od raspada Jugoslavije, ova izložba pokušava da dekonstruiše post-jugoslovensku ideologiju, proničući u tajne mehanizme njenog simboličkog nasilja nad generacijama stasalim pod njenim uticajem, te podsećajući da smo danas nesvesni da nam se deca „rađaju“ samo sa tri prsta i šta je do toga dovelo. Izložba postavlja pitanje zašto smo danas ravnodušni što nam se deca rađaju drugačija, te zašto se slike prošlosti sistematski brišu i skrivaju kako nas ne bi podsećale na ono što smo ne tako davno bili.
